به وقت 17 اردیبهشت یک هزار و سیصد و 99.
دارم به تو فک میکنم، به ابروهات، به لبخند هات، به لوس کردن هات، به چال سمت چپ گونه ت، به دستبند طلایی رنگت با اون نگین قرمز رنگ وسط ش، خلاصه کنم، دارم به تمام تو حتی کفش های سفید رنگت با خط های ابی روش فک میکنم .
به تمام تو فکر کردن حس خوبی داشته و داره، مث همیشه فراموشی رو نصیبم میکنه.
فراموشی درد، فراموشی غم، فراموشی نبودن تو، فراموشی زندگی تو جامعه ی سوخته و خشن و گرون.
بذار یه چیز بهت بگم، اما بد برداشت نکن.
اصلا یکاری کن،برداشتی نداشته باش.
بذار یه متن غم زده و دلگرفته بمونه برا بقیه ی ملتی که بلاگ و متن های منو میخونن. 
پراید قیمت ش شده خدا تومن، خدا تومن برا من، برا منی که تمام دار و ندارم فقط تو بودی و بس.
برا همین جمله گفتم بد برداشت نکن، نه که تو ارزشت به قیمت خدا تومن پراید نرسه، نه،!!! 
ولی چه کنم، این جمله رو از تو فیلم ها یاد گرفته بودم، گفتم بهت بگم دار و ندار من تو بودی و هستی . با تو دنیا رو دارم،
با تو محو م، با تو نا پیدام، با تو به قیمت هیچی فکر نمی‌کنم. با تو اصلا فک نمیکنم. 
با تو اصلا قیمت برام ارزشی نداره.
فقط بدون اینقد نیومدی که قیمت پراید شد خدا تومن.
حالا دیگه نیما نمیتونه حتی پراید بخره و تو رو به پارک جمشیدیه ببره. باید تمام اون سر بالایی ها رو قدم بزنیم.
اصلا چه کاریه ماشین داشتن. وقتی تو باشی پاهای من از چرخ های پرایدم سریعتر میره. فقط امیداورم زودتر برگردی و اینقد دیر نکنی که قیمت داشتن پاهای من هم بشه خدا تومن. 
لطفا یه بار آرزو نباش، برا یه بار فقط هستی باش.