به خودم و بقیه قول داده بودم احساساتی رو که به اندازه ی یه عمر طاقت فرسا از من و خودت قایمشون کرده بودی، بنویسم.
احساساتی رو که اگه من می‌شنیدم محال بود بذارم راحت و ساده بری، همونایی که به خاطر یه دلیل مضحک و مسخره مخفی شون کردی.
غرور... ترس از واکنش... ترس از برخورد متقابل... غُد بودنت...
اصلا نمیدونم اون دلیل مسخره رو اسمشو چی بذارم.
اما میدونم مهم نبود دیگه، چون بالاخره گفتی و من شنیده بودم و حس کرده بودم همه ی اون خواستن ها و بی تابی ها رو. میدونی جالبی قضیه اینجا بود که من همونقد در اون لحظه تو بودم. اما تو برعکس من، قبل تر هیچ تلاشی برای نشون دادنش نکرده بودی.
اینکه اینجا بنویسم، دوست داشتی من از پشت بغلت کنم و همینقد زیاد منم اینو میخواستم، اما نگفتی.
اینکه دوست داشتی یه روز کامل همه رو بپیچونیم و بریم تفریح توی دامان کوهی، جنگلی یا صحرایی، اما نگفتی.
اینکه دوست داشتی با هم دو تایی گیتار میزدیم و تو صدای نامیزون و گوش خراش منو تحمل کنی، اما نگفتی.
اینکه دوست داشتی سرتو بذاری روی قفسه ی سینه م و راحت بخوابی و من موهاتو نوازش کنم، اما نگفتی.
و کلی دوست داشتن و احساس دیگه، نوشتن شون اینجا فایده ای نداره،فقط باعث میشه من بیشتر تر از گذشته دلتنگ ت بشم و بخوامت.
فقط بدون اونجای احساس ت رو که بهم گفتی (( اقااااا با تو شیرین میشه طعم قهوه های تلخ من)) بارها زندگی کردم و میکنم و خواهم کرد.

همچنان از قهوه متنفرم، اما دیدن قهوه خوردن تو رو دوست دارم. همچنان از بوی قهوه بر عکس 100 درصد مردم متنفرم اما بوی قهوه رو روی تن تو دوست دارم.
همچنان از چشیدن مزه ی قهوه متنفرم اما بوسیدن لب های تو رو که قطره های قهوه روشون مونده دوست دارم.
و همچنان هر چیزی رو که یه وجود تو کنارش تگ بشه، دوست دارم.
دوست دارم...